RAMAT HASJARON – Het verschijnsel dat tijdschriften overgaan van papier naar digitaal kennen we hier ook. Wij, de redactie van Aleh, het blad van de Nederlandse immigranten in Israël, doen het wat kalmer aan nu net met één nummer om de lezers voorzichtig aan die overgang te laten wennen. We hoeven ons hier nooit te vervelen. De verkiezingen zijn in volle gang, en er zijn interessante ontwikkelingen genoeg. Daarnaast spelen er natuurlijk mooie schandalen, nu bij de rechterlijke macht waarin onze minister van Justitie mogelijk ook meegesleept wordt. Allemaal hoogst sensationeel, maar u weet dat ik me probeer te beperken tot de Israëlische vredesbeweging en niet wil concurreren met politieke waarnemers zoals onze vriend Salomon Bouman.
En toch, te midden van al deze opwinding, werd er een plaatsje gevonden in de krant, zelfs op de voorpagina van Ha’aretz, en op het nieuws voor een klein en triest verhaal van een christelijkarabische vrouw die het graf van haar vader niet mag bezoeken. Dit duurt al veertig jaar, ondanks verzoeken aan de hoogste echelons, inclusief het Hoge Gerechtshof van Israël. Antwoord heeft ze nog steeds niet.
Dezer dagen schreef ik hoe kleinzielig en beschamend wij ons opstellen tegenover onze minderheden (zie Crescas). Dit is nog een voorbeeld van onnodige pesterij.
Salwa Salem-Qubati is afkomstig uit het dorp Malul in de buurt van Nazareth. Zij werd geboren vier maanden na het overlijden van haar vader, die begraven werd op de christelijke begraafplaats van Malul. Het dorp werd in 1948 ontruimd en verwoest, op de kerken, een moskee en de christelijke begraafplaats na. Precies op het terrein van die begraafplaats werd een legerbasis gevestigd, en die is niet toegankelijk voor niet-militairen. In 2018 bleek dat het leger uiteindelijk geen bezwaar had tegen een bezoek – en wat valt er te spionneren op een alledaagse legerbasis – maar een duidelijk antwoord kwam er niet. Het ministerie van Defensie was bang voor een ‘precedent’. Er is duidelijk meer aan de hand want mevrouw Qubati bezocht op eigen initiatief en zonder al die papieren rompslomp het legerkamp in 2015 met toestemming van de commandant van deze luchtmachtbasis. Alleen mocht ze niet naar de begraafplaats waar juist graafwerkzaamheden werden verricht. Vanuit de verte mocht ze alleen even kijken. Het is niet ondenkbaar dat een deel van de begraafplaats ‘geruimd’ is.
De hele kwestie draait om een humanitair gebaar tegenover een zieke vrouw. Maar nee, nationale veiligheid, bureaucratie en onwilligheid hebben het laatste woord.
Om te eindigen op een positieve noot: het gebied rond de doopplaats van Jezus aan de Jordaan, op de Westelijke Jordaanoever, Qasr el Yahud, dat sinds kort voor een groot deel mijnenvrij is gemaakt door de lovenswaardige HALO-trust, is onlangs opengesteld voor de verschillende christelijke nominaties, die nu, na jaren onbereikbaar geweest te zijn, hun kerken weer toonbaar kunnen maken. Eindelijk kunnen de pelgrims weer hun oorspronkelijke kerken bezoeken. Mooi werk van deze internationale organisatie, die over de hele wereld mijnen en ander ontplofbaar materieel opruimt na conflicten.