RAMAT HASJARON – Gaza is een van de dichtstbevolkte plaatsen in de wereld. Er is al langer ernstige bezorgdheid over de gezondheidstoestand aldaar. En natuurlijk zal het Coronavirus uiteindelijk ook daar toeslaan. Dat is onvermijdelijk, ondanks de afsluiting, waarvan Israël de schuld krijgt.
Als we kijken naar wat zich nu afspeelt in Bnei Brak, waar een deel van de joods-orthodoxe bevolking de strenge voorschriften van afstand houden die uitgevaardigd zijn door het Israëlische Ministerie van Gezondheid aan zijn laars lapt, hetzij door onwetendheid, hetzij door onwil, dan moeten we het ergste vrezen. Er wordt inderdaad nu al gesproken van 38 % besmetting van de inwoners van Bnei Brak, vooral omdat mensen daar op een kluitje wonen en leven. Voor Gaza geldt een vergelijkbaar scenario, waar dan nog bij komt dat de medische diensten van Hamas duidelijk ontoereikend zijn om zo’n tsunami aan Coronagevallen op te vangen.
Ik las dat het onvolprezen Physicians for Human Rights – Israel zich hier erg van bewust is en dat er, temidden van onze eigen problemen, in alle stilte, toch een zending medische apparatuur en geneesmiddelen de grens over is gegaan. Dat zal een druppel op de goeiende plaat zijn, maar het gebaar geeft toch voldoening.
In Israël zelf komt er veel sociale hulp op gang voor ouderen die niet of amper voor zichzelf kunnen zorgen. Vrijwilligers brengen warme maaltijden en voedselpakketten rond. Ook in de gemeenschap van (ex-) Nederlanders in Israël is een loffelijk initiatief in die richting ontstaan. Zeker nu Pesach voor de deur staat, komt dit zeer gelegen.
De seider mag nu officieel alleen met de vaste huisgenoten gevierd worden. Uitwonende kinderen mogen niet naar hun ouders. Maar kijken wat daar van terecht komt, vooral in orthodoxe kringen. Wie gepakt wordt buiten zijn directe woongebied zonder dat hij daar een deugdelijke verklaring voor heeft , krijgt een forse boete – of knijpen we ter gelegenheid van de seider een oogje dicht? Voor wie het risico niet wil nemen blijft er altijd nog de moderne mogelijkheid elkaar te zien met Zoom. Lijkt me nogal een ongein.
De nieuwsbrief van Elah, de Nederlandse instelling in Israël voor steun aan shoah-overlevenden, schreef over Corona en de shoah. Daarin werd gemeld dat de huidige toestand van huisarrest en andere beperkingen bij de eerste generatie geen associaties oproept met de shoah, terwijl de tweede generatie, die dat nooit aan den lijve heeft ervaren of gehoord heeft van heeft gehoord van hun ouders hoe het destijds voelde daar wel last van heeft. Ik onderschrijf dat helemaal, want ik associeer persoonlijk de huidige Corona-ziekte niet als de levensbedreiging van destijds, maar ik was geschokt door de vrijheidsbeperkingen, vanwege mijn kinderen. Moeten door Corona nu opeens onze kinderen aan den lijve voelen, hoe het toen was?
