Met welk doel voor ogen is Standing Together ontstaan?

De beweging begon naar aanleiding van een reeks van protesten. Denk aan de protesten tijdens de Tweede Intifada, de grootschalige demonstraties in 2011 tegen de stijging van levenskosten en de protesten na massale steekaanvallen in Jeruzalem in 2015 en 2016. Activisten, Joods en Arabisch, kwamen toen samen om te protesteren. Dit deden ze onder de naam ‘Standing Together’. Ondanks alle haat en de polarisatie, kozen ze ervoor samen te komen en verenigd te zijn. Vanuit die gedachte is de beweging begonnen. Inmiddels is Standing Together de grootste Joods-Arabische grassrootsbeweging in Israël.

Wat was voor jou persoonlijk de reden om deel te worden van deze beweging?

Een aantal jaren geleden verhuisde ik naar Israël. Ik herinner me dat ik op straat liep hier in Tel Aviv en een groot bord zag met de tekst “Joden en Arabieren weigeren vijanden te zijn.” Het is zo’n simpele zin, maar het raakte me omdat het zo waar is. De paarse kleur van Standing Together is erg herkenbaar: je ziet het op straat, op T-shirts en ook in de demonstraties. Ik ben toen steeds meer meegegaan naar deze demonstraties en meer te weten gekomen over Standing Together. Ik voelde dat ik mijn politieke plek had gevonden. Vandaar dat ik heel enthousiast was toen ze op zoek waren naar iemand voor hun resource development team.

Standing Together, עומדים ביחד, نقف معًا communiceert altijd drietalig (Engels, Hebreeuws en Arabisch) en vertegenwoordigt Israëli’s én Palestijnen. Hoe is de beweging georganiseerd?

Wij zijn een democratische beweging, wat betekent dat onze 5400 leden een maandelijkse bijdrage betalen en het recht hebben om te stemmen op ons leiderschap. Bij de laatste verkiezingen zijn dertig leiders gekozen, de ene helft Palestijns en de andere helft Joods. Er zijn natuurlijk meningsverschillen, maar we proberen in elk besluit of mediabericht de twee perspectieven naar voren te laten komen. Het leiderschap neemt de politieke beslissingen. Een kleinere groep daarbinnen, het secretariaat, komt wekelijks bijeen om deze beslissingen en de strategie van onze beweging verder te ontwikkelen. Daarnaast hebben we twaalf lokale afdelingen in het hele land en veertien studenten afdelingen op hogescholen en universiteitscampussen in Israël. Standing Together werkt dus vanuit gemeenschapsorganisatie. Zo proberen we mensen te mobiliseren om onze visie van vrede, gelijkheid en sociale rechtvaardigheid te verspreiden.

Wat waren jullie belangrijkste activiteiten voor de oorlog?

We hebben vele demonstraties gevoerd voor het verhogen van minimumlonen, tegen de deportatie van asielzoekers in Israël, en meer. Standing Together is een politieke beweging, en wil de energie van de mensen die de straten opgaan omzetten in verandering op de lange termijn. De beweging is bovendien een platform voor activisten om zichzelf te ontwikkelen. Zo bieden we een seminar aan voor leiderschapsontwikkeling. Ook hebben we een mediaplatform waar we activisten trainen om artikelen en podcasts te creëren, in het Hebreeuws en Arabisch.

Hoe zijn jullie activiteiten veranderd sinds de oorlog?

We hebben ons sinds 7 oktober vooral ingespannen voor een staakt-het-vuren en een gijzelaarsdeal. Wekelijks organiseren we grote demonstraties. Daarnaast hebben we allerlei bijzondere projecten opgezet in reactie op de recente ontwikkelingen. Solidariteitsacties voor ontheemde gezinnen bijvoorbeeld, maar ook onze Humanitarian Guard. Die ontstond nadat we de verschrikkelijke beelden zagen van kolonisten die bezig waren met het collectief straffen van Palestijnen. Zo vielen ze de vrachtwagens met hulpgoederen aan op weg naar Gaza. We wisten dat we iets moesten doen. Toen we met ons netwerk deelden dat we naar deze controlepost wilden gaan om de vrachtwagens te beschermen, meldden zich meteen honderd vrijwilligers aan. Twee weken waren we daar dag in dag uit. We werden uitgemaakt voor verraders en met de dood bedreigd, terwijl de politie ernaast stond zonder in te grijpen. Dit was een ontzettend succesvolle activiteit, omdat de kolonisten door onze volharding na twee weken zijn gestopt met de aanvallen.

Steeds meer mensen sluiten zich aan bij Standing Together. Zowel in Israël als in het buitenland. Wat betekent die groei voor jullie?

Langzaam maar zeker bereiken onze ideeën het reguliere discours in de Israëlische samenleving. Een van onze leiders zei een tijdje geleden tijdens een tournee in de VS dat Hamas niet iets is dat militair kan worden vernietigd, zoals Netanyahu belooft, omdat het een ideologie is. Afgelopen maand zei de woordvoerder van het Israëlische leger hetzelfde. Het vervult mijn hart met vreugde om te zien dat er elke week meer mensen komen demonstreren en steeds meer mensen zich aansluiten bij onze beweging. We zijn ook erg dankbaar om te zien dat we steun krijgen van mensen over de hele wereld. Na de oorlog ontstonden er allerlei steungroepen in het buitenland, vooral in Noord-Amerika en in Europa. Zo is er ook een steungroep in Amsterdam die evenementen organiseert. Zij gebruiken onze visie om lokaal te handelen of ons te steunen. Dat geeft ons hoop, omdat we weten dat we er niet alleen voorstaan. Het is lastig optimistisch te blijven, maar we hebben geen andere keus. Waar strijd is, is hoop. We moeten blijven vechten voor een betere plek hier.

Toch is het voor velen controversieel wat jullie doen. Hoe ervaar je dat zelf?

Als mensen kritiek hebben op je inzet voor vrede en progressieve waarden zegt dat meer over hen dan over jou. Tel Aviv is een prachtige stad, met veel stranden en heerlijk weer, dus je kan hier makkelijk vergeten wat er aan de hand is. Maar ik weet dat ik dan niet trouw zou zijn aan mezelf. Daarom doe ik dit werk. Maar de samenleving is momenteel inderdaad erg gepolariseerd. Wij geloven dat de reden hiervoor is dat de politieke leiding geen alternatieven biedt die kunnen leiden tot vrede. Voor hen is de enige optie het terugvechten tegen Hamas. Maar we weten dat juist tijdens de wapenstilstand het grootste aantal gijzelaars terugkwam, en niet door militaire operaties. Wij moeten de optie van vrede verspreiden en daar is publieke acceptatie voor nodig. Bovendien zijn er veel middenwegen om samen te werken zonder het volledig met elkaar eens te zijn. Zo vormden we drie jaar geleden een bondgenootschap met ultraorthodoxe partijen tijdens een campagne om het minimumloon te verhogen. We begrijpen dat wanneer er een meerderheidsbelang is we met iedereen moeten samenkomen.

Hoe ziet Standing Together de toekomst na de oorlog?

Naast al ons reactieve activisme weten we dat we meer moeten doen. Daarom zijn we solidariteitsconventies begonnen over hoe we de toekomst zien. Want de situatie van 6 oktober was ook niet goed, noch voor Palestijnen, noch voor Joden. Geen van beide volkeren gaat weg na de oorlog, dus moeten we nadenken over een concrete en werkbare oplossing. Zoals ik eerder al zei, is publieke acceptatie nodig om een vredesakkoord te laten slagen. Wij zien het als onze rol als grassrootsbeweging om die publieke acceptatie te creëren, om de Israëli’s te tonen dat dit juist in hun eigen belang is.

Steun het werk van Standing Together door te doneren. Uw gift komt via SIVMO direct bij hen terecht. Doneer nu hier.