Beate werd tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland geboren. Begin jaren tachtig werd zij actief in de vredesbeweging. Zo leerde zij haar latere man Adam Keller kennen. Zij vestigde zich in 1987 in Israël, waar zij zich vol vuur stortte op het vredeswerk. Zij werd een van de drijvende krachten achter vredesgroep Gush Shalom, samen met Adam en befaamd journalist en oud-parlementslid Uri Avnery. Gush Shalom organiseerde demonstraties en petities voor een rechtvaardige vrede tussen Israëli’s en Palestijnen. SIVMO heeft Gush Shalom lang financieel ondersteund en nauw met Beate, Adam en Uri samengewerkt. Na de Oslo-akkoorden van 1994 dacht Beate als vredesactiviste eindelijk met pensioen te kunnen gaan, maar helaas voor iedereen is het toen anders gelopen.

Hoewel zij 35 jaar in Israël woonde ging de band met Nederland nooit verloren, het land van haar kinderen en kleinkinderen, voor wie zij een immer vertrouwde bron van meeleven, steun en wijze raad was. Een goede Israëlische vriendin vertelde dat zij eens in een dilemma zat. Het was weer eens oorlog met Gaza. Haar dochtertje zat op de kleuterschool en moest een pakketje maken voor een van de ‘heldhaftige’ Israëlische militairen. Daar wilde zij niet aan meedoen maar toch ook niet het meisje isoleren in haar klas. Zij vroeg Beate om raad en die zei haar: maak dat pakketje, maar stop er een brief in waarin je de soldaat als moeder vraagt de kinderen in Gaza geen kwaad te doen.

Zo herinneren wij ons Beate: als een vrouw van principes, onvermoeibaar en behulpzaam. Zelfs in tijden waarin vrede verder weg leek dan ooit, bleef zij hoop houden, bleef zij demonstreren, schrijven en actievoeren. Haar betrokkenheid bij de Palestijnse zaak, haar geloof in een beter Israël, haar menselijkheid zullen niet vergeten worden.