Op 15 december zien soldaten van de IDF hoe drie half ontblote mannen met een witte vlag een Gazaans gebouw uitkomen. In het Hebreeuws schreeuwen ze om hulp. Desondanks, in de veronderstelling dat ze door Hamasstrijders in de val worden gelokt, openen de soldaten het vuur. Pas als de drie mannen zijn neergeschoten wordt ontdekt dat het gaat om Israëlische gijzelaars, gedood door hun eigen leger. Later zal de IDF spreken van een fout, een afwijking van de regels, maar volgens Avner Gvaryahu van Breaking the Silence is de zaak complexer. De soldaten hadden de opdracht gekregen “elke vechtende volwassen man” neer te schieten, licht de IDF toe. “Deze instructies,” schrijft Gvaryahu, “komen overeen met wat we weten van getuigenissen van soldaten die aan eerdere grondinvasies in Gaza deelnamen. ‘Als het een man is van vijftien jaar of ouder, die eruitziet alsof hij een strijder zou kunnen zijn, schiet je hem neer,’ vertelde een soldaat die in 2014 in Gaza vocht ons.” Waar normaal gesproken geldt dat ‘er bij twijfel, geen twijfel is’, waarmee bedoeld wordt dat de geringste twijfel al reden is om voorzichtig te zijn,  wordt dit in Gaza op zijn kop gezet. Daar betekent twijfel altijd schieten.

Dit zou worden gerechtvaardigd doordat alle Palestijnse burgers via flyers aangespoord zijn het gebied te verlaten. In deze ‘geconverteerde’ zones mogen soldaten vervolgens alle achterblijvers beschouwen als Hamasstrijders. Nadav Weiman, die in 2008 vocht in Gaza en sindsdien namens Breaking the Silence de Israëlische oorlogsvoering bestudeert, schrijft in een opiniestuk dat onder meer werd gepubliceerd in De Standaard: “Deze bevelen waren bedoeld om soldaten te beschermen tegen potentiële gevaren, maar dan wel ten koste van onschuldige burgers, die ter plaatse waren gebleven.” Dit volgt uit het ‘zero risk principe’, meent hij, dat al jarenlang door de IDF wordt gehanteerd en ertoe dient te allen tijde de veiligheid van de Israëlische soldaten te garanderen.

Een tweede principe dat de IDF naleeft wordt de Dahiya-doctrine genoemd. De naam verwijst naar de Beiroetse wijk die tijdens de Tweede Libanonoorlog in 2006 door Israël werd platgebombardeerd, destijds als tactisch middel in de strijd tegen Hezbollah. De doctrine houdt in, stelt Weiman, dat “in een asymmetrisch conflict met een niet-statelijke tegenstander, een periode van rust kan worden gerealiseerd door disproportionele schade toe te brengen aan zowel militaire als civiele infrastructuur en eigendommen.” De grootscheepse vernietiging zou de vijand afschrikken en de burgers tegen de niet-statelijke actor opzetten. Na de Tweede Libanonoorlog werd buitenproportioneel en ongericht geweld zo standaardbeleid in de Gaza-oorlogen.

De twee principes vormen ook nu de kern van Israëls militaire campagne, zien de activisten van Breaking the Silence. Met als directe gevolgen immense verwoestingen, onbeschrijflijk veel burgerleed en nog meer olie op het vuur. Waar de regering spreekt van “managing the conflict”, een eufemisme voor hard militair ingrijpen, raakt een daadwerkelijke oplossing zo keer op keer verder uit zicht. In een aangrijpend opiniestuk schrijft Snir Klein, soldaat tijdens de Gaza-oorlog in 2014: “Wij hebben onze levens niet op het spel gezet om slechts een nieuwe gevechtsronde te dienen. Elke keer spiegelen ze ons voor dat er geen alternatief is en elke keer hebben ze er ook alles aan gedaan om te zorgen dat er geen andere keuze te maken valt. Ze hebben generaties van Israëli’s naar het slagveld gestuurd, alsof onze levens en die van de Palestijnen minder waard zijn dan stof, niets dan een voorschot op de volgende gevechtsronde.”

Door hun eigen oorlogservaringen zien de veteranen van Breaking the Silence hoe de Israëlische gevechtstactieken nooit tot duurzame vrede zullen leiden. Al twintig jaar verzamelt Breaking the Silence daarom getuigenissen van soldaten. Zo laten ze een unieke stem horen in het publieke debat, pleitend voor een einde van de gewelddadige bezetting.

U kunt Breaking the Silence steunen door hier te doneren. Ze hebben uw hulp hard nodig.